Szałwia lekarska jest wieloletnią krzewinką dorastającą do 60 cm wysokości. Łodyga kwadratowa w przekroju, liście szare, chropowate w dotyku, kwiaty purpurowo-niebieskie.
Morze Śródziemne i Europa Południowa.
Wysuszone liście (Salviae folium)
Środek antyseptyczny, przeciwskurczowy i wiatropędny.
Szałwia to popularny środek na zapalenie dziąseł oraz błon śluzowych jamy ustnej i gardła. Stosowana również w problemach żołądkowych: rozstroju żołądka, wzdęciach i biegunce. Skuteczna w leczeniu nadmiernej potliwości. Była stosowana w leczeniu cukrzycy. Ponadto jest popularną rośliną przyprawową.
Dzienna dawka do użytku wewnętrznego: 4-6 g suszonego ziela lub 0,3 g olejku. W płukankach do gardła stosuje się 2,5 g ziela lub 3 krople olejku na 100 mL wody.
Szałwia lekarska zawiera do 3,6% olejku eterycznego. Jego głównym składnikiem jest alfa-tujon, który razem z beta-tujonem stanowi do 60% składu olejku. Szałwia zawiera również 6% kwasów fenolowych (np. kwas rozmarynowy), flawonoidy, diterpeny (np. karnozol, rozmanol), triterpeny (kwas oleanowy i pochodne).
Potwierdzone zostało działanie przeciwskurczowe, przeciwpotne, przeciwbakteryjne i przeciwwirusowe. Neurotoksyczność olejku przypisuje się tujonowi, wewnętrzne stosowanie szałwii lekarskiej i produktów z niej jest ograniczone.
Nie wolno stosować dużych dawek wewnętrznie lub przez dłuższy czas.