Granatowiec właściwy jest kolczastym krzewem lub niewielkim drzewem do 5 metrów wysokości. Ma małe pomarańczowoczerwone kwiaty i duże, mięsiste owoce z licznymi nasionami i jasnoczerwoną mięsistą, jadalną osnówką.
Południowo-wschodnia Europa
Naowocnia (Granati pericarpium)
Kora pnia i korzeni (Granati cortex)
Przeciwbiegunkowy, przeciwtasiemcowy
Kora korzenia używana jest jako środek przeciwrobaczy (głównie w przypadku tasiemczycy).
Suszone naowocnie lub miąższ owocu są polecane w nieżytach żołądka i leczeniu biegunek. Z owoców uzyskuje się syrop – grenadynę. Naowocnie stosowana jest do garbowania skóry.
W medycynie ludowej przygotowuje się nalewki lub napary ze świeżych bądź suszonych naowocni. Często specyfiki bywają dosładzane miodem dla złagodzenia gorzkiego smaku. Do pierwszej połowy XX wieku w leczeniu tasiemczyc powszechnie stosowano odwary z kory korzenia (niekiedy z dodatkiem kory pnia, liści i młodych owoców).
Naowocnia zawiera do 28% garbników galusowych i elagowych (głównie punikalinę i pinikalaginę). W korzeniach, korze, liściach i młodych owocach (ale nie w naowocni) znajdują się alkaloidy piperydynowe. Najważniejsze alkaloidy to peletieryna, izopeletieryna i N-metyloizopeletieryna.
Efekt przeciwbiegunkowy zawdzięcza wysokiej zawartości garbników. Alkaloidy silnie oddziałują na receptory nikotynowe, czego skutkiem jest porażenie mięśni tasiemca, który traci zdolność przylegania do ściany jelita i może być wydalony. Niestety alkaloidy wchłaniają się z jelita i niekorzystnie oddziałują na ośrodkowy układ nerwowy człowieka.
Niekontrolowane stosowanie kory może być niebezpieczne, ponieważ alkaloidy są silnie trujące.